Bye bye Cambodia, hello Vietnam!

Het reizen is begonnen! Na weken en zelfs maanden in de inmiddels vertrouwde omgeving van Phnom Penh te hebben gezeten, gaan we nu dan echt om de paar dagen onze overvolle backpacks in en uitpakken, bussen in en uitstappen en de weg zoeken. Het reizen door Cambodja, Vietnam, Laos en uiteindelijk Thailand is begonnen. Van een bijna local die de taal een beetje spreekt, weet wat de prijzen zijn en weet waar hij naar toe moet naar een echte toerist.

Kampot en Kep
Achterop de scooter met overvolle backpacks van het province center van SOLS naar het Fransoogende plaatsje Kampot. Aangekomen in Kampot dacht de motorbike bestuurder meteen zijn kans te grijpen om deze toeristen af te zetten. Waarschijnlijk dacht hij dat we onderweg meteen onze kennis van Cambodjaanse prijzen en de taal achter ons hadden gelaten. Nee chauffeur we gaan echt niet ineens het dubbele betalen. Kampot, een leuk plaatsje in Franse stijl. En als we de lokale brochure mogen geloven is midgetgolf en backgammon daar ontstaan.. een leuke verhaal voor toeristen, maar niet voor kritische Nederlanders die uiteraard de leugens mbv wikipedia bloot legden. Wel handig bedacht om meteen iedereen enthousiast te maken voor deze spelletjes!
Aangekomen in ons hotel hadden we dan eindelijk een warme douche oftwel net zo lang gedoucht totdat de kraan niet meer heter kon, voor de niet ervaringsdeskundigen: dat kost je ongeveer een half uur a drie kwartier.
Verder hebben we nog als echte rocksterrren door de kamer gesprongen. Geinspireerd door de blowende rockband die een meter buiten ons kamer bezig was met snoeiharde klassiekers (hotel had ons al netjes gewaarschuwd). Goede muziek en altijd leuk om te zien hoe al die oude mensen ineens uit de rolstoel komen, de krukken laten staan, hun kromme rug vergeten en de twist gaan dansen of een luchtgitaar er uit gooien. De avond afgesloten met de mooiste zonsondergang die we ooit gezien hebben en een Dutch shooter, prima leven!

De volgende dag maar weer even de scooter erbij gepakt om eens de binnenlanden van Cambodia te verkennen. Dat ging ons meteen goed af, zonder toeristen tegen te komen en over een wir war aan kleine weggetjes een grot gevonden inclusief tempel en plotseling als een fata morgana dook er een heel groot meer op tussen de bergen, bizar om te zien. Die dag toch nog even het toeristische gedeelte meegepakt en bij Kep ,dat bekend staat om de krab, een gevecht met meerdere krabs aangegaan (geholpen door een notenkraker), gewonnen en opgegeten. Als klap op de vuurpijl hebben we natuurlijk nog even the 'Crab Statue' bezocht, om even aan te geven dat krab echt hét ding is in Kep.

Sihanoukville
Daar zijn we weer! Het kustplaatsje in Cambodja waar we al een keer eerder tijdens een volunteers uitje met SOLS waren geweest. Erg toeristische plek maar ach heerlijk strand, lekker eten, wat wil je nog meer! Behalve dan álweer een visum moeten regelen. Het visum van Vietnam moet je al bij de Ambassade in Cambodja aanvragen en duurt maar een uurtje! Yeah right, natuurlijk hadden we kunnen verwachten dat dat geen uurtje zou zijn. Eenmaal aangekomen bij de ambassade werd ons verteld dat we deze 24 uur later konden ophalen. Gelukkig waren we redelijk flexibel in onze planning en konden we nog wel een dagje in Sihanoukville blijven maar we spraken wat andere toeristen die er iets minder gelukkig van werden. Maar oké 24 uur later hadden we ons visum gelukkig, zouden we dan nu eindelijk geen gedoe hebben bij de grensovergang?!
Maar goed, Sihanoukville dus.. niet helemaal ons geluksstadje. we bleken niet erg geluk te hebben met ons hotel. Na onze eerste nacht zat Vincent vol met rode bultjes op z'n rug en ellenbogen. En ja hoor, we hebben ze te pakken de welbekende bedbugs; hele kleine beestjes die zich verstoppen in het matras en snachts net als muggen bloed drinken. Het nadeel van bedbugs is dat ze in alles gaan zitten zoals kleren/ tassen etc. We waren dus lichtelijk in paniek dat we de bedbugs met ons mee zouden nemen. De enige oplossing om die beestjes te verdrijven is door al je kleren met kokend water te wassen en tsja dan zouden we weinig kleren overhouden denk ik. Gelukkig viel het mee en is het bij die nacht gebleven. Het hotel wisselde ons van kamer en niks meer aan de hand. Ze haalden zelfs ons hele bed uit elkaar en lieten het buiten koken in de zon.

Koh Rong (Samloen)
Sihanoukville was puur als tussenplaatsje bedoelt naar het dichtbijgelegen eiland Koh Rong Samloen. Tickets geboekt bij ons hotel en afgesproken dat we om half 12 opgehaald zouden worden. Gelukkig zijn we inmiddels aan de ' Cambodian time'  gewend en hadden we geduld totdat het 10 minuten was voor de boot ging. Maar nee echt waar, het busje komt er aan. Uiteindelijk echt 5 minuten voordat de boot ging realiseerde het hotel zich gelukkig ook dat dat busje echt niet meer zou komen en regelde een Tuk Tuk. Rennend met ons tassen sprongen we aan boord van de boot naar Koh Rong Samloen, althans dat dachten we. Na een uur varen kwamen we erachter dat de eindsbestemming Koh rong, een naastgelegen eiland was. Het hotel bleek de verkeerde tickets geboekt te hebben en door onze haast was er ook geen tijd meer bij het opstappen voor een dubbelcheck (de motor draaide al en stonden op het punt weg te varen).
Koh Rong, een fantastisch eiland voor backpackers die blowen, een typisch shirtje dragen van een lokaal biermerk, en van feestje naar feestje afreizen, maar niet voor ons. Ach ff een bootje naar het goede eiland pakken en probleem opgelost.. ware het niet dat er zodanige harde wind stond (inclusief hoge golven) dat er geen veerboot ging tussen de twee eilanden. Als we even een paar uurtjes zouden wachten dan ging er wel een vissersbootje werd ons verteld. Dus vooruit laten we naar maar wachten, we hadden onze accommodatie op Koh Roh Samloen al geboekt namelijk. Maar nee hoor, ook later die middag zou een vissersbootje veel te gevaarlijk zijn. Toen we ook nog eens het verhaal hoorden dat de nacht er voor een vissersbootje was gezonken en twee locals vermist waren, hadden we besloten hoe dan ook tot de volgende dag te wachten. Maar nee het geluk was nog steeds niet aan onze zijde en dus konden we de volgende ochtend nog steeds niet naar Koh Rong Samloen. Omdat we het zonde vonden om weer een dag te verspillen met wachten tot er evt. Een bootje zou gaan hebben we besloten een mooie trekking te doen op het eiland en eind van de middag terug te gaan naar het vasteland om de volgende dag maar weer een nieuwe poging te wagen om op het goede eiland terecht te komen.
Terug op het vaste land eerst tickets geboekt en natuurlijk even verhaal halen bij het hotel.. aangezien hun fout ons toch twee dagen en wee extra tickets heeft gekost en om ons punt wat kracht bij te zetten verzonnen we er extra hotelkosten bij. Na een hele discussie met het hotel, nam hij het ons kwalijk dat wij al nieuwe tickets hadden geboekt en hij ons daardoor niks voor ons betekenen. Toen werd onze blik helemaal dodelijk wat hem imporneerde zodat we uiteindelijk toch welgeteld 10 hele dollars kregen en hij boos wegliep. Geld verloren, maar principieel gewonnen! We hebben al wel gemerkt dat compensatie geven in Azië niet zo normaal is als in Nederland.. Niet goed? Pech gehad!

Een nieuwe poging op de verjaardag van Carleen om nu wel op het juiste eiland te komen. Een eiland zonder internet en dat betekent in de huidige wereld dat je die dag een hele hoop whatsapp en facebook felicitaties misloopt. Voordeel is wel dat je je meerdere keren jarig voelt. Met die gedachte hadden we afgesproken om de verjaardag een dag later te vieren, aangezien Carleen aardig ziek begon te worden. Helaas hield ze dit de volgende dag ook nog vol, dus 2 dagen later dan eindelijk haar verjaardag gevierd met een romantisch ontbijt op bed! En in de middag hele mooie afgelegen witte stranden opgezocht. Echt een aanrader dat eiland, google maar even voor het bewijs: Koh Rong Samloen en ga naar afbeeldingen. Of kijk even naar onze zelfgemaakte ansichkaart natuurlijk!

Om onze pech nog af te maken. De dag dat we weer terug zouden varen naar het vasteland was het weer storm, oftwel de hele dag waren de boten weer gecancelled. Gelukkig hadden wij de laatste boot geboekt, al werden we een beetje nerveus toen we zo'n 80 mensen op de pier zagen wachten. Maar gelukkig, een uur later dan gepland was er dan toch een boot. Stiekem denken we dat dat meer te maken heeft met het feit dat er niet genoeg hotels op het eiland zijn om het aantal mensen dat anders achterblijft op te vangen. Terug zijn we gevaren door metershoge golven waarbij we kletsnat zijn aangekomen. Een keer dachten we echt even dat de boot zou kapseizen. Mooi einde van ons avontuurlijke weekje! Niet onze gelukkigste week, maar het kan altijd erger. Een ander spaans stel uit Barcelona heeft precies hetzelfde meegemaakt als wij (fijn om even onze frustratie bij te uiten), maar als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog hun terugvlucht naar Barcelona gemist. Ze hadden al expres extra speling genomen door de eerste boot sochtends terug te boeken (maar die ging dus niet). Het lulligste was nog dat de boot wel in de baai kwam, maar op het laatste moment lukte het niet om aan te meren waardoor deze weer terug is gevaren naar het vasteland.

Ha Tien (Vietnam)
Alsof we nog niet genoeg ongeluk hadden gehad in Sihanoukville, kwam er toch nog weer wat bij.. de bus naar Vietnam. Zo stonden wij sochtends om half 8 klaar om de bus te nemen om te ervaren dat we na een uur nog niet opgepikt te zijn, ach ja Cambodian time. Eindelijk kregen we dan het bericht dat de bus toch niet bleek te gaan omdat deze kapot was. Later bij de busmaatschappij bleek er iets heel anders aan de hand te zijn. Een andere vrouw vertelde ons dat ze ons gewoon waren vergeten en dat de bus toen al vol zat! Gewoon voorgelogen dus.. Maar gelukkig we hoefden maar 6 uurtjes te wachten en dan konden we de volgende bus nemen waar we meteen als een VIP behandeld werden (lees: de enige waren die een stoel niet hoefden te delen).
Ha tien is echt een plaatsje vlak over de grens van Vietnam om alleen even uit te rusten. Wel het eerste scooter ongeluk gezien, een aardige trouwens, frontaal op elkaar, maar het zien van ongelukken hoort tegenwoordig bij het dagelijks repertoire. Voor jullie beeld, in Cambodja heb je wel een licentie nodig voor het rijden van je scooter, maar die kan je al vanaf je 7e krijgen.Bizar!
Meteen de volgende dag hebben we een lokale bus gepakt naar Ho Chi Minh. Deze bus bleek ineens een relaxte ligbus te zijn. Nu later blijkt dat dit vaste prik is, heerlijk slapen in de bus!

Ho Chi Minh City
Maanden geleden al gepland en eindelijk was het dan zover; we hadden afgesproken met Aukje en Marco om samen kerst en oud&nieuw te vieren. Erg leuk om hen weer te zien en even met z'n vieren op te trekken! Aangekomen in Ho Chi Minh City zijn we gelijk maar even de geschiedenis in gedoken. De Vietnamoorlog; die zat nog vers in ons geheugen van onze geschiedenislesjes vroeger. Alleen dit keer toch vanuit een heel ander perspectief, namelijk vanuit de Vietnamezen. We hadden zeker niet een geheel neutraal verhaal van de oorlog verwacht maar dat het zoveel propaganda zou bevatten is wel heel bizar.. we begonnen in het war museum. Hier bestond de eerste verdieping alleen maar uit foto's van demonstraties in andere landen tegen de Amerikanen. Overal werden spandoeken getoond waarop mensen hun tegenstand tegen de vietnamoorlog lieten blijken. Het hele museum spatte uit van de haat tegen Amerikanen. Overal werden Vietnamezen afgebeeld als helden en Amerikanen als kille moordenaars. Ook kon je er niet omheen dat de Vietnamezen als winnaars uit de oorlog zijn gekomen. Dat de Vietnamezen onderling ook tegenover elkaar stonden werd totaal niet afgebeeld of besproken.
Na dit interessante museum was het tijd voor de Cu Chi Tunnels; de tunnels vlakbij Ho Chi Minh van waaruit de VietCong de Amerikanen aanvielen. Ook dit was weer een hele ervaring. In tegenstelling tot de Killing Fields in Cambodja waar je met een brok in je keel liep en luisterde naar de verschrikkelijke verhalen die zich daar hebben afgespeeld, leken de Cu Chi Tunnels een groot feestje. We begonnen de tour met een korte documentaire over de tunnels. Hier werd laten zien dat ze de tunnels niet gebruikten om te vluchten voor de Amerikanen maar om juist heel slim om de tegenstander heen te lopen en van achteren aan te vallen. De ene award na de andere werd uitgedeeld aan de ' American killer hero' en het ging maar door over hoe goed ze het allemaal voor elkaar hadden. Ze hadden genoeg rijst om sterk te zijn voor de oorlog, ze kenden geen angst, onder de grond hadden ze speciale ruimtes waar ze bijeen konden komen. Kortom een groot feest, van leed was geen sprake. Het volgende onderdeel waren de boobytraps die ze voor de Amerikanen legden. Heel cru werd laten zien hoe die boobytraps werkten en hoe de Amerikanen in vallen gevangen werden. Ook dit was weer gepaard met veel humor. Als laatste mochten we zelf door een tunnel kruipen, zo wat was dat krap zeg! Op dat moment besefte je gelukkig wel dat het geen pretje kon zijn om daar doorheen te kruipen. Carleen werd lichtelijk claustrofobisch en ging er na 10 meter al uit, Vincent hield het uiteraard de volle 20 meter vol. Al met al een heel interessante ervaring om de Vietnamoorlog eens vanuit het perspectief van de Vietnamezen te hebben gezien!
Naast de geschiedenislessen hebben we ook lekker rondgedwaald in de stad. De stad is enorm maar heeft een hele leuke uitstraling, bijna een beetje Spaans. Ook viel het ons gelijk op dat alle straten schoon zijn, er veel minder bedelaars zijn, alle gebouwen veel mooier zijn en mensen veel rijker ogen dan in Cambodja. Wel waren er een stuk meer brommertjes (nog chaotischer dan Phnom Penh, kan bijna niet!) En geen tuk tuks. In deze gezellige stad heben we dan ook onze kerst gevierd. Samen met Aukije en Marco zijn we naar een heel leuk bbq restaurant geweest in de open lucht, met allemaal kerstversiering en kerstmuziek op de achtergrond. Toch kerstgevoel met 30 graden!

Mui Ne
Mui Ne, het walhalla voor Russen! Niet alleen zijn er enorme resorts uit de grond gestampt waar russen zich kunnen bezatten met vodka, ook zijn alle borden en menukaarten zowel in Vietnamees, Engels als Russisch. We verdenken zelfs de personeelsleden van ons hotel ervan dat ze Russisch spreken. Gelukkig viel de overlast mee toen we er waren en was het best een leuk dorpje. Het was een beetje een slapend stadje met een hele rij luxe resorts ernaast, vreemd om te zien. Maar we hebben ons goed vermaakt door weer eens een brommertje te huren en de omgeving te verkennen! Eerst naar de rode zandduinen geweest waar je een mooi uitzicht had op de zee. Wat lokale kinderen hebben ons overgehaald om een soort plankje te huren waarop we konden sandboarden, hoe vet met een plankje de duinen af roetsjen! Helaas.. het plankje bleek meer geschikt voor lichte kinderen en wij bleven dan ook halverwege de helling steken.Maar ach hebben we dat ook weer eens gedaan. De witte zandduinen waren een stuk indrukwekkender. Na een lange brommerrit en een wandeling door de duinen stonden we dan midden in de Sahara! Althans zo voelde het, super mooie witte vlaktes om ons heen met uitizicht op een meertje. Het sandboarden hebben we dit keer maar even overgeslagen.

Nha Trang
Het Salou van Rusland vol met dronken, opgepompte Russen, resorts, hoogbouw met hotels en stranden. Niet helemaal ons ding. Wel Oud & Nieuw gevierd op het strand met vodka en wijn en afgeteld in een club op het strand. Champagne fles binnengesmokkelt en met z'n vieren gelukkig het nieuwe jaar ingegaan. Geen vuurwerk helaas maar zeker een gezellig sfeertje!

Voor iedereen nog de beste wensen!

En we willen nog even kwijt dat het een aanrader is om in heerlijk warme landen oud en nieuw te vieren!:]

Leuke weetjes
- Carleen haar borstel kwijt was geraakt en na 2 dagen met ongeborsteld haar rond gelopen te hebben zo wanhopig was voor een borstel dat ze gewoon een kapsalon binnen is gewandeld en een gebruikte borstel heeft gekocht.
- We fan zijn geworden van zogeheten homestays, waarbij je heel goedkoop bij locals slaapt. Het effect is wel dat je in een soort gevangeniskamertje slaapt met alleen een bed en ventilator. Maar ach die luxe hebben wij niet nodig!
- We twee Vietnamese studenten in een park in HCMC tegenkwamen die hun Engels met ons wilden oefenen. Heerlijk Dejavu aan onze SOLS studenten dus uiteraard gingen we hier enthousiast op in!
- Carleen tijdens de urenlange busritten gerust uit het raam kan staren en een beetje kan wegdoezelen en dagdromen. Vincent begrijpt daar helemaal niks van en heeft al zo'n 30 boeken uit (Corrie, Peter, Stefan & Iris: die e-reader was het beste cadeau ooit dat jullie hem hadden kunnen geven! Anders had ie zich allang doodverveeld tijdens al die busritten.Was Carleen vast de dupe van geworden)
- Vincent een nieuwe hobby heeft gevonden. Namelijk met een app bijhouden waar we precies zijn d.m.v. GPS. Handig voor taxichauffeurs die op de meter rijden en dan een omweg nemen (Uhm meneer waarom gaat u hier precies rechts i.v.p. links?!) en om te weten hoeveel km de bus nog moet afleggen.
- Ebola een hot item is. Het wordt als scheldwoord gebruikt tegen de donkere medemens. Daarnaast zijn er enorme grote informatie borden bij de grens en wordt iedereen daar gecontroleerd op Ebola. Hoe? We moesten gewoon een formuliertje invullen en onze tempratuur werd gemeten.
- De lokale gemeenschap noemt Ho Chi Minh nog gewoon Saigon. Heeft iets te maken met de verovering van de Vietcong (o.l.v. Ho Chi Minh) van zuid-Vietnam, waarbij Ho Chi Minh gelijk maar bij de overname van de stad Saigon, de naam heeft veranderd naar Ho Chi Minh. Blijkbaar zijn locals het daar nog steeds niet mee eens en noemt iedereen in zuid-Vietnam de stad dan ook Saigon.