Back to basic

Carleens tandartservaring.

Het is alweer even geleden maar toch zeker het schrijven waard. Carleens ervaring bij de Cambodjaanse tandarts.. jullie vragen je vast af, wat moet ze daar nou weer? Nouu na een hap van een heerlijke franse baguette besloot een deel van mijn spalkje los te laten. Tsja lichtelijk in paniek natuurlijk aangezien ik zeker de komende 3 maanden niet naar de tandarts kan om m te laten plakken.. Via Floor (die zo lief was om een bezoekje aan mijn orthodontist in Nederland te brengen) kreeg ik te horen dat dit toch wel echt noodzakelijk was. Oftewel meteen heb ik een grondig online research opgestart, op zoek naar een goede internationale orthodontist. Zo kwam ik er al snel achter dat Cambodja bekend staat om 'dentist tourism' omdat de tandarts hier zo goedkoop is (dat is dan weer een meevaller). Uiteindelijk een orthodontist gevonden en daar gingen we dan. Uiteraard ging Vin met me mee om me bij te staan (en foto's te maken..). Eenmaal binnen bleek de internationale tandarts toch niet zo internationaal te zijn, namelijk een Cambodjaan. Gelukkig had hij wel in Australië gestudeerd dus vooruit ik moest het maar vertrouwen. Aangezien niemand in Cambodja een beugel draagt en waarschijnlijk al helemaal niemand ooit een spalkje heeft gezien was ik van te voren wel een beetje zenuwachtig over wat me te wachten stond. Maar het viel mee! Al was het wel een hele ervaring. Nadat ik op de stoel ging zitten stonden er ineens 5 assisstentes vol interesse in mijn mond mee te kijken. En inderdaad het leek alsof ze nog nooit eerder een spalkje hadden gezien. Gelukkig leek het alsof de tandarts wist wat hij aan het doen was. Al hield halverwege een apparaat er mee op, moest er een nieuwe uit de kast getrokken worden die het ook weer niet deed. Ach het blijft Cambodja he.. Maar mijn spalkje zit vaster dan vast oftewel in de bewoording van de tandarts 'Je spalkje zal in ieder geval niet meer van deze tand los gaan' .

De Global Village
In SOLS was inmiddels de laatste week aangebroken. Nadat we meer en meer studenten gesproken hadden werd ons steeds meer duidelijk dat ze geen flauw idee hebben hoe de wereld eruit ziet en wat zich overal afspeelt. Ook wanneer wij probeerden uit te leggen dat we uit Nederland komen en dat dat een klein landje is in Europa naast Duitsland en Frankrijk, keken ze ons wat glazig aan. Ook denkt iedereen dat Engels onze moedertaal is en ze hebben volgens mij geen idee dat de landen in Europa ook allemaal verschillende talen hebben. Om dan nog niet te zijn begonnen over dat de wereld rond is (echt waar? Ja echt waar!) Oftewel we voelden ons geroepen om hier iets aan te doen! Samen hebben we een global village georganiseerd. Letterlijk een dorpje waar studenten doorheen kunnen lopen en meer kunnen leren over de verschillende landen. We hebben alle internationale teachers (in totaal 15 nationaliteiten) instructies gegeven om iets voor te bereiden over hun land. Dit kon een presentatie zijn, wat plaatjes van highlights, hun vlag, wat lekkers, speciale kleding, typische muziek etc.

Wij waren de presentatoren van de avond. We begonnen met een presentatie over de wereld in het algemeen. Niet alleen was het een hele uitdaging om een verhaal in het Engels te houden tegenover 300 studenten, maar ook omdat ze geen kennis van uberhaupt de wereldbol hebben en waarschijnlijk nog denken dat de wereld plat is. Dus hebben we ze uitgelegd waar alle continenten liggen, dat er naast de aarde nog meer planeten zijn, hoe de maan en zon werken en hoe dag en nacht werkt. Vervolgens konden de studenten rondlopen tussen de verschillende stands van de internationale teachers. Ze vonden het erg leuk om verschillende feiten te leren en meer te weten over de verschillende landen. Uiteraard hadden wij ook onze eigen stand. Studenten waren vooral onder de indruk van de hoeveelheid fietsen (maar in jullie land heeft iedereen toch auto's? Oftewel, jullie zijn rijk waarom zou je fietsen?), van de tulpenvelden en van de grote stenen huizen (wow is dat jullie huis?). Ook maakte een plaatje van een homohuwelijk erg indruk (maar waarom mogen mannen met mannen trouwen? Als wij dan zeiden: waarom niet? Moesten ze lachen en zeiden ja oke das waar..). Ook vonden ze het heel gek dat wij geen rijst verbouwen en overdag brood eten. En de pepernoten konden ze wel waarderen.. voor het eerst in ons leven dat we een kilo pepernoten zo snel hebben zien verdwijnen..

Ter afsluiting hadden we twee spanjaarden die gitaar speelden en spaanse liedjes zongen, twee denen die creatief waren met het maken van muziek m.b.v. hun lichaam, twee japanners die de japanse versie van Y.M.C.A. zongen en teachers van East-Timor die ook hun culturele bijdrage leverden. Al met al was de avond een groot succes! Niet alleen een geweldige ervaring voor ons om dit te organiseren, maar vooral ook een hele ervaring voor de studenten om eindelijk eens te weten waar hun internationale teachers nou eigenlijk vandaan komen. Hopelijk hebben we ze wat meer wereldkennis kunnen bijbrengen.

De Visa Run
Zoals jullie misschien nog kunnen herinneren van onze blog ging onze bordercrossing van Thailand naar Cambodja niet zo soepel. Daardoor lukte het niet om een business visa aan te vragen en hebben we gewoon een toerist visa genomen. Helaas is die maar 1 maand geldig en mag je hem met maar 1 maand verlengen. Maar wat als je langer dan 2 maanden in Cambodja bent? Nou dan maak je een trip naar de grens om daar uit te checken en in te checken. Een kind kan de was doen zou je denken, alleen heb je bij de was nooit te maken met corruptie..  Na onze laatste dag in de main center, waar we iedereen gedag hebben gezegd en hebben bedankt voor de leuke twee maanden, zijn we op reis gegaan  naar Koh Kong, een plaatsje bij de grens met Thailand. Een busreis van 6 uur  in ijskoude omstandigheden doordat de airco niet uit kon en ze konden het ook niet waarderen dat we het gordijntje er in hadden gepropt. Tsja makkelijk praten voor ze met hun lange broeken! Grappig om te zien trouwens dat je als Cambodjaan overal de bus kan laten stoppen om erin te springen zolang er nog plaats is.
Eenmaal aangekomen in Koh Kong meteen een Tuk Tuk gepakt naar het hotel en vervolgens naar de border. Zonder problemen uitgecheckt uit Cambodja om vervolgens Cambodja in te gaan vauit niemandsland. Binnen 10 minuten gepiept dachten we. Ons gevoel was dat het te gemakkelijk ging en uiteraard kregen we te horen dat ook het in- en uitchecken in Thailand een onderdeel van de visa-run behoort te zijn. Om ook daarbij gevoegd te hebben dat je alleen in de Thaise munteenheid kan betalen, want nee dollars accepteren ze absoluut niet bij de Cambodjaanse ambassade. Dus vooruit, lopend naar Thailand, daar in en uitgecheckt, geld gewisseld en lopend terug naar het corrupte Cambodja. Uiteraard moesten we nu ineens een schiftelijke medische check ondergaan voor een bepaald bedrag (voor een dollar pp werd even gecheckt of we uit een ebolaland kwamen). Vervolgens wilden ze ons nog meer dingen aansmeren, maar met de gedachte gewoon doorlopen en als het echt nodig is zullen ze wel acher ons aan komen bereikten we de kamer met de heren waar we het land weer in konden. Toch mooi hoe de prijs ineens kan veranderen van 30 dollar naar 37 dollar. Wij aangeven dat de prijs echt 30 dollar is (ook al staat dat nergens) blijkt dat er 7 dollar administratiekosten bijzitten en werd er een ' officieel'  document bijgehaald. Nou uiteindelijk 37 dollar betaald waarvan waarschijnlijk 30 naar de overheid gaat en 7 de achterzak in verdwijnt. Maar na 1,5 uur hadden we onze VISA!
Om maar gelijk wat leuks er aan te plakken hebben we er een weekendje Koh Kong van gemaakt. Brommerritje gemaakt naar verborgen stranden waar we heerlijke visschalen op hebben. Verder was er niet echt iets te doen, dus hebben we maar besloten om al een dag eerder naar de province center af te reizen.

Het school center waar we een week zullen verblijven bevindt zich in de buurt van Kampot. Aangezien er van Koh Kong (West-Cambodja) naar Kampot (Oost-Cambodja) geen bus gaat, besloten we maar met een gedeelde (en lokale) minivan te gaan. Uiteraard iets meer betaald om wel eigen zitplakken te hebben en niet opgepropt te zitten. Een andere inkomstenbron van het busje is om goederen en pakketjes te vervoeren. We begonnen met alleen onze backpacks en eindigden met tientallen dozen en zelfs een scooter in de achterbak. Dat past toch niet in de achterbak van een minivan? Nou wel als je er gewoon een palet aan vast maakt, de achterklep open laat en alles maar goed vast bindt met touwen.Af en toe hielden we even ons hart vast dat onze backpacks er niet uit zouden vallen (die bungelden achteraan) maar het ging goed gelukkig.

Province center
De province center was in de buurt van Kampot was ons gezegd. We hadden de markt doorgekregen waar de Tuk Tuk ons kon afzetten en we hadden het telefoonnummer van de schoolmanager bij de hand. Gezien het gebrekkige Engels van de drivers hebben we het contact overgelaten aan de drivers en onze contactpersoon. Bleek het center ineens nog 50 kilometer van dit plaatsje af te liggen.. Na afgedongen te hebben van 30 dollar tot aan 17 dollar (ongeveer 2x de gemiddelde dagobrengst, prima ritje voor hem), kwamen we anderhalf uur later bij onze bestemming aan. Wat wel een super mooie rit was. Een prachtige omgeving  met overal palmbomen, rijstvelden, groen vlaktes en op de achtergrond de bergen.

In eerste instantie was het ons plan om naar een ander center te gaan, maar onze organisatie had besloten dat het niet verstandig was om naar zo een basic plek te gaan waar ze nog nooit blanke personen hadden gezien.. En bovendien waren er nauwelijks studenten om les te geven. Jammer! Dus nu aangekomen bij het net iets luxere center met ook meer leerlingen. Om jullie even kort een kleine voorstelling te geven: de toilet is een gat in de grond waar je doortrekt door emmers water in te gooien, douchen betekent een uitvoering van de Ice bucket challenge maar dan zonder nominatie en donatie, het slapen doe je op een houten ondergrond in een kamer waar je bij elke stap moet oppassen dat je niet door de vloer zakt. Het eten is wel weer een stuk beter, weliswaar ook weer rijst maar dit keer warme rijst en ja dat is een hele verbetering. Daarnaast lijkt het alsof we op een boerderij leven met overal kippen die plastic eten omdat ze gewoon niet genoeg ander eten krijgen, varkens die meer op koeien qua omvang lijken en een hond die je constant wilt likken en bespringen en zelfs ook nog een slang is op bezoek gekomen en veroorzaakte de nodige paniek tijdens de klassen. En daarnaast sávonds honderden muggen en vliegen die ons lek steken. En dat zonder malariapillen te slikken, hopen dat het goed gaat!
Het lesgeven is zo'n 6 a 7 uur per dag te beginnen met een uurtje in de ochtend en we eindigen om 9 uur sávonds. Soms geven we les aan kleine klassen van 3/4 leerlingen, soms aan meer leerlingen (20) en in de middag op een andere public school hebben we beide een klas van 50 leerlingen. Een hele uitdaging om zoveel leerlingen van rond de 10 jaar oud les te moeten geven, maar hier hebben we gelukkig een vertaler. Wel grappig, ze zijn zo gewend om het Engels na te zeggen dat ook al wil je gewoon even iets in het Engels vertellen, ze je na praten i.p.v. proberen te verstaan wat je zegt. Zo zei Carleen: Do you understand? En ja hoor alle 50: do you understand? Dat leverde soms wel hilarische momenten op. Verder heeft Carleen het geluk om vooral kleine rondrennende kinderen die nauwelijks Engels spreken les te geven in de overige uren, maar ach ook weer een ervaring!

Na een les werden we uitgenodigd door een student die leraar is op een andere public school om mee te gaan naar een event. Het bleek een concert van dé Superstar van Cambodja te zijn. Dat wilden we wel meemaken. Eigenlijk moesten we les geven, maar de manager van ons center vindt het altijd wel goed voor de PR van de school als wij ons gezicht overal in het dorp laten zien. Daar aangekomen werden we meteen aangestaard door honderden studenten en als VIP naar het podium begeleidt om daar tussen de directie plaats te nemen. Voelde lichtelijk ongemakkelijk, vooral omdat degene die ons daar dropte gewoon verdween en we met de rest van de directie nauwelijks konden communiceren. De artiest was al bezig en wij maar denken dat dat de superstar was. Na enige tijd kwam er ineens de Cambodjaanse Justin Bieber in zijn witte bolide aanrijden. Krijsende studenten die naar voren rennen en hem willen aanraken, ja het was wel echt een superstar. En natuurlijk hoe het een echte superstar betaamd, was het optreden na 4 nummers / 10 minuten genoeg. Maar belangrijk de kinderen hadden wel de tijd van hun leven! De middag bestond niet alleen uit een concert, de dag was namelijk georganiseerd door het rode kruis ter ere van de international human rights day en dus werden er ook toespraken gehouden en vragen gesteld aan de studenten over de onderwerpen Kmer Rouge (de genocide hier in Cambodja) en H.I.V. Helaas konden wij niet verstaan wat er gezegd werd maar wel een heel goed initiatief.
Op woensdag hadden we natuurlijk weer zoals gebruikelijk een holiday te pakken. Het lokale voetbalteam maakte meteen van de gelegenheid gebruik om Vincent uit te nodigen voor hun voetbaltraining. Want ze wilden wel wat leren over hoe je nou voetbal speelt. In de praktijk betekende dit dat ze vroegen in welke formatie ze het best konden spelen om meteen vervolgens een partijvorm te spelen. Gelukkig krijgt de praktijk voorrang op de theorie. Om nou in het Engels uit te gaan leggen wanneer je het veld breed houdt, wanneer je druk zet etc. leek me aardig kansloos gezien hun talenkennis. Nadat iedereen vertelt had wie hun grote voorbeeld was hebben we een partijvorm gespeeld van een uur lang. Niet te doen in de warmte! Wel leuk om te merken dat Arjen Robben zelfs populairder is dan Messi.

Verder zijn in dit center een aantal second home students. Dit zijn studenten die ver weg wonen en daardoor soms uren moeten lopen/fietsen om bij de public school te komen. SOLS zit vlak naast de public school en vangt deze studenten dan op zodat ze niet elke dag zo ver hoeven te reizen. Overdag gaan ze naar school en savonds leren ze Engels en blijven ze in het center slapen. Heel goed systeem en voor hen alleen maar gezellig natuurlijk! Wel zijn het allemaal beginners en is het nog lastig om een gesprek met ze aan te knopen. Wel is het heel schattig als ze het dan toch proberen. Uit frustratie dat het niet lukt om te zeggen wat ze willen praten ze soms gewoon Khmer tegen ons in de hoop dat we toch iets verstaan (tevergeefs uiteraard..).

Een ander leuke ervaring in het center was het contact met de schoolmanager Bopha. Een Cambodjaanse meid van 24. Zelf was zij ooit ook student in SOLS en heeft zich opgewerkt als teacher, waarbij ze vervolgens zelfs bij SOLS Laos en SOLS East-Timor heeft gezeten. Uiteindelijk heeft ze nu haar eigen school die ze runt. Wel mooi om te horen dat ze ooit ook een arme Cambodjaanse was in een afgelegen province en eigenlijk geen toekomstperspectief had, en dat dit allemaal veranderd is nadat ze bij SOLS kwam. Verder hebben we weer veel culturele dingetjes van haar geleerd. Zo gaat ze over twee weken trouwen met een man die ze nog niet eens een jaar kent. Maar aangezien 24 heel oud is om te trouwen in Cambodja en dat als ze voor haar 25e niet zou trouwen haar familie haar scheef aan zou kijken, trouwt ze nu 2 maanden voor haar 25e verjaardag. Ook als ze vertelt over hun ontmoeting dan lijkt het bijna alsof de reden waarom ze samen met die man is omdat ze 'goed werken samen'. Daarnaast wil ze net als alle andere Cambodjanen graag blank zijn. Vanwege haar aankomende huwelijk smeert ze zich nu dan ook 3x per dag in met witte verf (!) Gemengd met een soort creme zodat ze blanker is tijdens haar huwelijk. Op de vraag waarom antwoordde ze; to please my husband.

Leuke weetjes
- Met de vraag ' have you eaten rice?'  Bedoelen ze te vragen of je al gegeten hebt. Om even aan te geven hoe belangrijk rijst is en ten slotte eten ze ook niks anders dan rijst dus verwarring kan er ook niet ontstaan..
- Carleen heeft als een echte BC'er (Bekende Cambodjaan) handtekeningen uitgedeeld aan haar studenten
- Zingen van kinderliedjes is bij het dagelijks reportaire van ons gaan horen
- Er maar 1 hangmat is en we beide alles uit de kast halen om die te bemachtigen
- We een verslaving aan fruitshakes hebben
- Studenten niet uitgepraat raken over hoe beautiful en handsome we zijn
- Iedereen wil zo blank zijn als wij waardoor vooral alle vrouwen alle mogelijke producten met whitener gebruiken (body lotion, douchegel, deo, shampoo, creme, zonnebrand enz.)
- Cambodjanen in kleding zwemmen. Bikini's zijn te sexy! Zo ook Bopha's verhaal dat alle Cambodjanen die naar het strand gaan en Western People 'halfnaakt' zien zwemmen ze zo verbaasd zijn dat als ze thuis komen dit hét gespreksonderwerp van de dag is. "En wie gaat er nou voor z'n lol zonnebaden? Niet alleen moet je je lichaam bedekken maar ook jezelf beschermen tegen de zon."
- De laatste 2 dagen een puppy is toegevoegd aan de beestenboel hier en Carleen niet kan ophouden met m te knuffelen
- Elke wandeling die we door het dorp maken we letterlijk door iedereen aangestaard worden tot ze echt niet langer kunnen kijken
- Mensen in het dorp geen Engels spreken en daarom maar gewoon Khmer tegen ons aan praten
- We anderen niet langer voorhouden we dat we getrouwd zijn aangezien op dag 1 de manager vroeg wanneer we gingen trouwen. Carleen kon even niet uit haar woorden komen en Vincent had z'n mond vol wat resulteerde in een awkward stilte. Maar ach we slapen toch niet bij elkaar hier dus het is niet zo'n big deal gelukkig.
- Het 's nachts verrassend genoeg best koud is!
- Er regelmatig een soort van hooiwagens met koeien ervoor (of een klein motortje) die zo'n 5km per uur gaan. We blijvens ons afvragen hoe lang het duurt voor ze op hun bestemming zijn.

Inmiddels zijn we aangekomen in Kampot (na een week weer WIFI woehoe), waar we beginnen aan onze 2,5 maand lange reis. Na een geweldige tijd bij SOLS voelt het toch wel een beetje bevrijdend dat we nu kunnen doen en laten wat we willen. Perfecte combi zo! Later meer over onze reisavonturen..